Nizami Gəncəvi

Bə­şər mə­də­niy­yə­ti ta­ri­xin­də özü­nə­məx­sus möv­qe­yi olan, əsər­lə­ri dün­ya şe­ir xə­zi­nə­si­nin na­dir in­ci­lə­ri sa­yı­lan böyük Azərbaycan şairi Ni­za­mi Gən­cə­vinin yaradıcılığı ic­ti­mai-bə­dii fik­rimizin in­ki­şa­fın­da ye­ni, ori­ji­nal bir mər­hə­lə təş­kil edir.

İde­ya-es­te­tik tu­tu­mu, əha­tə, tə­sir və nü­fuz dai­rə­si­nə gö­rə Ni­za­mi Gən­cə­vi ya­ra­dı­cı­lı­ğı mə­kan və za­man ta­nı­mır. İc­ti­mai-bə­dii fik­ri qlo­bal miq­yas­da və bü­tün əsr­lər­də dü­şün­dü­rən bə­şə­ri prob­lem­lə­rin hey­rə­ta­miz bir us­ta­lıq­la sə­nət şər­hi Ni­za­mi bə­dii ir­si­nin hə­mi­şə­­ya­şar­lı­ğı­nı tə­min edən baş­lı­ca cə­hət­dir. Dahi Azərbaycan şairinin poe­zi­ya­sı in­san şəx­siy­yə­ti və qü­ru­ru­nun, in­san əq­li və ira­də­si­nin, onun tü­kən­məz və coş­qun is­te­da­dı­nın əzə­mə­ti­ni şei­rin ecaz­kar qüd­rə­ti ilə təs­diq­lə­yən bir sə­nəd­dir. Ni­za­mi dü­ha­sı bü­töv­lük­də bu mü­hüm ama­lı bə­dii məq­səd kimi gö­tü­rür. Ni­za­mi əsər­lə­rin­də “mən”in hə­ya­tın tə­si­sin­də­ki ro­lu – zeh­ni, his­si, əq­li fəa­liy­yə­ti xüsusi vur­ğu­lu­dur. Dü­şü­nən və ya­ra­dan, se­vən, se­vi­lən in­san hər şey­dən çox ma­raq­lan­dı­rır şai­ri. Ni­za­mi Gəncəvi şei­ri­nin əsas çı­xış nöq­tə­si­ni bu­ra­da gör­mək la­zım­dır.